Moeder, wetenschapper, ondernemer en herstellend verslaafde: de Belgische MORGANE VERCRUYSSE CONLON vinkt vele vakjes aan, maar heeft geleerd om labels los te laten en elke kant van zichzelf te accepteren op haar levenspad.
Toen we Moments enkele jaren geleden opzetten, wilden we een platform creëren voor verschillende stemmen en gedachten, voor verhalen die het leven weerspiegelen zoals het is: mooi en hard. Niemand heeft baat bij het leven in een sprookjeswereld, sterker nog: obsessief proberen die illusie waar te maken brengt gevoelens van schaamte, onzekerheid en in sommige gevallen destructieve copingmechanismen met zich mee. Ik lijd aan een verslaving en een eetstoornis. Ik weet nu dat er geen schaamte is om de donkerdere pagina’s van mijn verhaal te vertellen, zelfs niet in een glossy tijdschrift dat het mooie van het gezinsleven uitbeeldt. Ik heb moeilijke tijden doorgemaakt, maar uiteindelijk bij de juiste instanties aangeklopt om de hulp te krijgen die ik nodig had.
Een van die instanties was Liberty Home, gerund door de vrouw die al snel mijn beste vriendin en echte heldin zou worden: Morgane Vercruysse. Ze leerde me om mezelf in een nieuw licht te zien en is het levende bewijs van hoe bevrijdend totale eerlijkheid kan zijn. Liberty Home is een tussenstation in Kaapstad dat een veilige, drugsvrije omgeving biedt aan mensen die lijden aan verslavingen. Na detox kunnen patiënten enkele weken of zelfs maanden verblijven om zich aan te passen aan het leven buiten de behandeling. Het huis functioneert niet als een klassieke kliniek: er is geen hiërarchie of complexe structuur, maar er heerst een open geest. Bij het betreden van het huis staat er op een van de naamlabels “Morgane, MeToo”. Morgane, zelf een herstellend verslaafde, is het kloppende hart en de ziel van het project en weigert haar verleden achter zich te laten. Niet meer. “Er is geen schaamte en geen veroordeling in herstel. Het gaat er niet om mensen te veranderen; het gaat erom een omgeving te creëren waarin ze zichzelf kunnen accepteren en omarmen wie ze zijn. Het maakt niet uit of je dun, arm, rijk, dik, biseksueel of aseksueel bent, … je bent jij! We proberen mensen te helpen een authentiek beeld van zichzelf te vormen.” Niet dat ze daar altijd al cool mee was; integendeel. Jarenlang hield het schilderen van het perfecte plaatje haar op de been. En ze is er nog steeds heel goed in. Als je haar voor het eerst ontmoet, zou je niet vermoeden dat deze stralende 30-jarige moeder van één, geliefde vrouw en succesvolle wetenschapper een moeilijk verleden heeft gehad. Mensen neigen
VALLEND Op de universiteit veranderde mijn anorexia in boulimia. De schuldgevoelens en schaamte waren overweldigend, vooral omdat niemand om me heen leek om te gaan met deze problemen, dus dwong ik mezelf om het goed te maken. Hoe? Door nog meer te presteren natuurlijk. Ik jongleerde twee jaar lang als een professional met mijn studie, eetstoornis en ongezonde drinkgewoonten. Tijdens het academisch jaar gebruikte ik bijvoorbeeld alcohol om de stem van de eetstoornis te onderdrukken. Hoewel ik meestal in het ziekenhuis eindigde of buiten bewustzijn raakte, vertelde ik mezelf dat ik gewoon “leuk” had, net als elke andere student. Maar elke ochtend werd ik wakker zonder herinneringen, en de spijt groeide, net als de drang om nog meer te drinken – omdat alleen dronken worden mijn gevoelens van schuld zou uitschakelen. Tijdens examens zette ik zowel alcohol als mijn andere gevoelens opzij om me op het studeren te concentreren, wat me een behoorlijk succesvolle student maakte en me in staat stelde om er weer normaal uit te zien voor de buitenwereld. En toen gebeurde er een reeks verontrustende gebeurtenissen: mijn toenmalige vriend stierf bij een auto-ongeluk, een van mijn vrienden pleegde zelfmoord en mijn ouders gingen uit elkaar. Deze omstandigheden gaven me de perfecte gelegenheid om “gek te worden”: ik stopte met school, wat het enige was wat me ervan weerhield om eerder van het padje te raken, verhuisde naar een andere stad en begon te werken in een restaurant en een bar. Ik woonde in een gemeubileerd appartement van nauwelijks acht vierkante meter naast een dakloze man, gedurende zes maanden. Je kunt nauwelijks zeggen dat ik leefde. Ik was verslaafd aan alcohol, raakte in drugs en ongezond seksueel gedrag, en deed twee pogingen om mijn leven te beëindigen. Zelfs toen bleef mijn familie proberen me te helpen. Op een dag werd ik lastiggevallen op weg naar huis, wat resulteerde in een ongewenste seksuele ontmoeting. Op die dag verdwenen de laatste grenzen, mijn laatste houvast van gezond verstand liet me in de steek, en niets kon me nog tegenhouden om te vallen. En met die grenzen verdwenen al mijn waarden evenzeer: ik zou liegen, stelen, de mensen om me heen pijn doen en vooral hulp weigeren omdat het me niet meer kon schelen. Verslaving is een progressieve ziekte, een ziekte van eenzaamheid, en als de dingen uit de hand lopen, is er een drang om het steeds erger te maken. Er was geen ontsnappen meer aan de negatieve spiraal van alcohol- en drugsgebruik, net als mijn giftige seksuele gedrag en alle bijbehorende traumatische gevolgen. Ik was twintig-drie jaar oud en volledig afhankelijk van mijn zogenaamde beste vriend, een fles wodka. Uiteindelijk was de kleine vonk die me redde de pijn van het verlies van mijn vrouwelijke waardigheid. Ik werd wakker in het bed van een vreemdeling die me behandelde als niet meer dan een betaalde dienst en besloot om hulp te vragen.
KLIMMEN Dus daar was ik… een complete puinhoop, alle vakjes van ernstige verslaving aanvinkend. Ik koos ervoor om ver van huis hulp te zoeken omdat de schaamte en schuldgevoelens die ik voelde me bijna verpletterden toen het effect van alle bewustzijnsveranderende stoffen die ik nam, uitgewerkt was. Gelukkig bleek het later accepteren van diezelfde gevoelens de eerste stap op weg naar herstel. Ik ben nu al zes jaar clean, maar verwacht niet dat ik je vertel dat alles nu gemakkelijk is. Het vrijkomen van stoffen betekent niet dat je “genezen” bent; er is geen genezing voor verslaving. Mijn weg naar herstel was op alle niveaus zwaar en ik wilde meer dan eens opgeven. Tot op de dag van vandaag ben ik alles verschuldigd aan een toegewijd team van therapeuten die me steunen, en daarom wil ik iets teruggeven. Ik maakte grote fouten tijdens mijn herstel. Na jarenlang mijn gevoelens te hebben verdoofd met alcohol, drugs en seks, raakten de emotionele gevolgen van die fouten me hard en scherp. Het feit dat ik clean was bevrijdde me niet van mijn demonen, net zomin als het verhuizen van België naar Zuid-Afrika. Ik werkte als model in het begin van mijn herstel en was geobsedeerd door het airbrushen van mijn foto’s, nog steeds voelde ik de druk om aantrekkelijk gevonden te worden. Ik viel opnieuw. Ik ben sinds 2016 clean, maar moest in 2018 worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis vanwege zelfbeschadiging, depressie en het onvermogen om om te gaan met een nuchter leven. Als ik terugkijk, realiseer ik me dat ik niet authentiek kon zijn en nog steeds vastzat aan het perfecte beeld dat ik voor mezelf wilde creëren. Het is nog steeds mijn zwakke plek. Er is geen voor en na herstel. Of het nu 2014, 2016 of 2023 is: de strijd blijft bestaan, en mijn demonen zullen me nooit helemaal verlaten, maar ik weet nu dat er een manier is om ermee om te gaan. Toen ik mijn man Vincent ontmoette, hielp hij me om me meer op mijn zachtere kant te richten. Hij liet me zien dat het oké is om hem af en toe de leiding te laten nemen, zelfs om voor me te zorgen. Deze kant van mij kwam niet gemakkelijk, maar zo ontdekte ik nederigheid. Hij is mijn eerste gezonde relatie, een man die ik dieper respecteer dan ik in woorden kan uitdrukken, de eerste persoon die me behandelt als zijn gelijke. Hij laat me me veilig voelen, een emotie die ik bijna nooit heb gekend.
LEVEN Ik wou dat ik de donkerste delen van mijn reis kon uitwissen, de totale afhankelijkheid van alcohol en het verlies van mijn waardigheid. Dat kan ik niet. Wat ik wel kan doen, is de pijn van anderen die soortgelijke problemen doormaken, verlichten. Ik kan mezelf herkennen in andere verslaafden, hen minder eenzaam laten voelen en ze een verhaal geven waarmee ze zich kunnen identificeren. Daarom ben ik Psychologie gaan studeren aan de Universiteit van Kaapstad en heb ik Liberty Home opgericht in 2017. Kleine Olivia werd geboren in 2021 en hoewel ik onvoorwaardelijk van haar hou, doet het hebben van een kind mijn neiging om alles perfect te willen maken weer opleven. Ik deel graag vrolijke foto’s van ons samen wandelen, maar wat zit er achter de uren huilen, het verlies van mijn vrije tijd en de onzekerheden die bij het moederschap horen? Ik wilde haar in eerste instantie niet betrekken bij Liberty Home, maar toen realiseerde ik me dat het niet goed is om haar te beschermen tegen “het”, tegen dat deel van wie ik ben. Het donkere paard van verslaving ligt altijd op de loer en ik vrees echt dat ze mijn neiging naar verslaving heeft geërfd.
Soms huil ik en soms kan ik lachen om mezelf omdat ik haar te veel analyseer. Het gaat om balans: ze komt af en toe binnen en interacteert met patiënten en personeel. Ik wil mijn fouten niet herhalen: mijn dochter zal opgroeien omringd door realiteit en zal aangename en onaangename emoties ervaren. Ik wil dat ze vrij is om al haar gevoelens te uiten, wat die ook mogen zijn. Dat zal haar superkracht zijn als ze ooit dezelfde problemen tegenkomt als ik. Het klinkt misschien onconventioneel, maar Olivia is niet mijn enige prioriteit; zowel zij als mijn wens om anderen te helpen zijn dat. Soms voel ik me hier schuldig over, maar ik denk dat er meer is in het leven dan alleen moeder zijn; balans is essentieel. Het verandert niets aan hoeveel ik van haar hou. Mensen noemen me tegenwoordig weleens een superwoman en vragen hoe ik moederschap, mijn studie en het runnen van een herstelhuis combineer. Ik ben verre van super. Ik offer veel op om dit te doen; mijn leven bestaat uit studeren-baby-werk en weer terug. Ik verlang soms nog steeds naar, niet noodzakelijk alcohol, maar naar de verdoving en duisternis van leven buiten de lijnen. Ik val er niet in terug omdat ik weet dat ik niet alleen ben. Ik heb een man en een kind, een herstelhuis vol mooie zielen die ik kan helpen. Ik heb geleerd om prioriteiten te stellen en oppervlakkige verlangens, zoals een perfect leven, te negeren: ik ken nu mijn ware passies; mijn levenslijn is liefde.
