Er zijn veel verschillende vormen van verslaving, omdat het een complexe ziekte is, maar bijna een eeuw wetenschappelijk onderzoek heeft geholpen om onderzoekers een dieper begrip te geven van hoe het werkt.
Deze onderzoeken hebben geresulteerd in een belangrijke verandering in hoe we praten over verslaving: verslaving wordt nu beschouwd als een ziekte die de hersenen aantast, geen persoonlijk falen of keuze.
De meeste mensen denken aan stofgebruik wanneer ze horen over verslaving, maar dat is niet het enige type verslaving. Onderzoek suggereert dat verslavingen aan stoffen op soortgelijke manieren werken als patroon van dwangmatig gedrag, zoals gokken of winkelen.
Vandaag de dag erkennen de meeste experts twee types verslaving:
- Chemische verslaving. Dit verwijst naar verslaving die betrokken is bij het gebruik van stoffen.
- Gedragsverslaving. Dit verwijst naar verslaving die betrekking heeft op dwangmatig gedrag. Dit zijn aanhoudende, herhaalde gedragingen die je uitvoert, zelfs als ze geen echte voordelen bieden.
Het beloningssysteem
Verslaving stoort de normale hersenfunctie, met name in het beloningssysteem. Wanneer je iets doet wat je leuk vindt, zoals hangen met je beste vriend, een fles wijn drinken of cocaïne gebruiken, geeft dit beloningssysteem de neurotransmitter dopamine vrij, samen met andere chemicaliën. In tegenstelling tot de populair geloof, lijkt dopamine niet echt gevoelens van plezier of euforie te veroorzaken. Het lijkt eerder de hersenassociatie tussen bepaalde dingen en gevoelens van plezier te versterken, waardoor je in de toekomst op zoek gaat naar die dingen.
Verlangens en tolerantie
De wens om deze euforie opnieuw te ervaren kan trek gevoelens veroorzaken voor de stof of het gedrag, vooral wanneer je dezelfde aanwijzingen tegenkomt (zoals een feest waar mensen aan het drinken zijn, bijvoorbeeld). Deze trek gevoelens dienen vaak als het eerste teken van verslaving.
Als u blijft gebruiken van een stof of zich bezig houdt met een gedrag, blijft uw hersenen steeds grotere hoeveelheden dopamine produceren. Uiteindelijk erkent het dat er al voldoende dopamine in uw hersenen aanwezig is en begint het minder te produceren als reactie op normale triggers.
Er is echter één probleem: het beloningssysteem van uw hersenen heeft nog steeds evenveel dopamine nodig om optimaal te functioneren.
Op den duur moet u meer van de stof gebruiken om te compenseren wat uw hersenen niet meer aanmaakt. Dit effect wordt tolerantie genoemd.
Verlies van controle
Verslaving gaat vaak gepaard met een onvermogen om de stofgebruik of specifieke gedragingen te controleren. Dit kan leiden tot verlies van werk, gezondheidsproblemen en relatieproblemen, onder andere.
Als reactie hierop besluit u misschien om te stoppen met de stof of het gedrag, alleen om te ontdekken dat u steeds tekort schiet, ondanks uw beste inspanningen.
Enkele van de meest voorkomende verslavende stoffen zijn:
alcohol opioïden, waaronder zowel heroïne als receptpijnstillers zoals oxycodon en morfine cannabis nicotine amphetamines cocaine methamphetamine
Veelvoorkomende gedragsverslavingen waar mensen vaak therapeutische hulp en andere professionele ondersteuning voor zoeken zijn:
winkelverslaving oefenverslaving voedingsverslaving seksverslaving TV-verslaving Facebook (social media) verslaving gokverslaving internet gaming disorder”
